Jesień 1978 roku. Dagmara leży w szpitalu. Lekarka z Poradni Dziecięcej nie rozpoznała u mojej 3 letniej córki niedrożności jelit. Przez tydzień córcia leczona była na grypę. Siódmego dnia zaczęła tracić przytomność. Już bez skierowania zawiozłam ją do Kliniki przy ulicy Unii Lubelskiej. Lekarz badający ją złapał się za głowę- natychmiast na stół operacyjny. Operacja trwała 4 godziny. Okazało się, że wdała się już gangrena. Jeszcze kilka godzin i ...nawet nie mogę o tym myśleć. Potem jeszcze trzy operacje. Przy życiu utrzymywały Dagmarkę kroplówki. Wózek z posiłkami mijał drzwi izolatki gdzie leżała Gunia bez zatrzymywania. Tego dnia wózek skrzypiąc stanął . Wszedł lekarz dyżurny z kubeczkiem w dłoni. Dagmarko ! powiedział - dziś będziesz jadła zupkę. Wszyscy mieliśmy łzy w oczach kiedy Dagmarka złapała za kubeczek. Jadła i co chwilę pytała : cała zupka moja ?, mogę zjeść wszystko ?. Dobra zupka ! A przecież była to szpitalna pomidorowa- całe 6 łyżek. Nigdy więcej nie widziałam aby coś z takim zapałem zjadła. Nie mam pojęcia jak ta szpitalna zupa była gotowana. Pewnie inaczej niż w domu. Ale to ta właśnie była dla Dagmarki najlepsza. TAKA DOBRA ZUPKA !!!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz